ศิลปกรรมในวิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศิลปากร พ.ศ 2546

แนวคิด

   วิทยานิพนธ์นี้ เป็นการศึกษากระบวนการสร้างสรรค์งานทัศนศิลป์ เพื่อสร้างสรรค์เรื่องราวจากประสบการณ์ ความรู้สึกที่ตัวข้าพเจ้าผู้เป็น “แม่” มีต่อลูก โดยนําเสนอขั้นตอนการสร้างสรรค์ผ่านแรงบันดาลใจ ประสบการณ์ที่ได้รับให้มีความสอดคล้อง สัมพันธ์กับรูปแบบของผลงาน โดยแปลความหมายและถอดความผ่านผลงานวิทยานิพนธ์เป็นภาษาและสัญลักษณ์ในแบบของตนเอง
   ความรัก ความผูกพัน สถานะภาพที่แปลเปลี่ยนความเป็น “แม่” ก่อเกิดและเปลี่ยนแปลงหลายสิ่ง หลายอย่างในชีวิต ความเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ (สรีระ) เพื่อรองรับกับชีวิตใหม่ ความสมบูรณ์น่าอัศจรรย์ของสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้น และในทางนามธรรม (จิตใจ) ที่ทําให้รู้จักกับความรู้สึกต่างๆ ความผูกพัน ความรับผิดชอบในสิ่งทีเกิดขึ้นใหม่ ความรักที่ต้องทะนุถนอมรักษา กับชีวิตทีเกิดขึ้นมีจิตใจ มีความรู้สึกที่เราต้องดูแล ทั้งทางกายและใจ
   การแสดงถึงความหมายสัญญะการเชื่อมโยง ความรักทีมีต่อลูก การสร้างสรรค์จากประสบการณ์ที่ได้รับ ในช่วงเวลาของแม่-ลูก รูปทรงสรีระทีบ่งบอกความเป็นเพศแม่ สิ่งที่สอดคล้องกับประสบการณ์จริง รวมถึงวัสดุทีเลือกใช้ เพื่อให้ตอบสนองความรู้สึก แนวความคิด ที่ต้องการสื่อถึงความสําคัญทีมีให้กับลูก ที่เปรียบประดุจดังเนื้อแก้ว เปรียบเสมือนความเปราะบาง ความใสสะอาด บริสุทธิ์ต้องดูแลรักษาและปกป้องคอยระวังไม่ให้แก้วตาดวงใจดวงนี้กระทบกระเทือนแตกร้าวหรือ ได้รับอันตรายใดๆ ข้าพเจ้าเปรียบความพิเศษของเนื้อแก้วนี้ มิต่างจากความรู้สึกทีข้าพเจ้าในฐานะของ แม่ ทีมีต่อ ลูก ดังสภาวะในจิตใจของข้าพเจ้า